Mijn vriend zit gisteravond naast me op de bank en scrollt af en aan door Marktplaats. Ik vraag wat ie precies aan het doen is. “Ik zit uit te stellen!” zegt ie. “Hoezo? Wat stel je uit?”
“Ik had iemand toegezegd zijn hardware te kopen om m’n pc te fixen, maar dat duurde me te lang. Dus heb ik bij iemand anders, ook nog goedkoper, die onderdelen al gekocht.” Hij kijkt er ongelukkig bij.
“Nu durf ik dat niet te zeggen, stel dat ik hem pijn doe.” Ik glimlach. Mijn vriend is stiekem nogal gevoelig voor wat anderen denken. Daarbij komt ook dat hij andersom in zo’n situatie ook pijn zou ervaren. “Als iemand mij afzegt, vind ik dat ook niet fijn.”
Zijn eigen angst projecteert ie naar buiten. Anderen zullen ook wel net zo gevoelig zijn als hij is. Denkt hij. Ik glimlach, omdat ik het zo lief aan hem vind.
Ik vraag hem of het zijn intentie is om de ander pijn te doen. “Nee, dat helemaal niet! Mijn intentie is m’n pc snel weer in orde te maken. Zeker nu ik meer thuis moet werken.” Behulpzaam als ik (soms ;-)) ben stel ik voor om het mailtje voor hem te typen. Ik ben er emotioneel niet bij betrokken, voor mij is het ook (inmiddels) veel vanzelfsprekender om ‘gewoon’ te zeggen hoe de vork in de steel zit: mijn vork. Als die ander dat moeilijk vindt, dat kan en is dan van die ander, maar daar hoef ik van mezelf niet meer grenzeloos rekening mee te houden. Wat ik vroeger wel deed. Andersom geldt dat namelijk ook: als iemand iets tegen me zegt wat ik moeilijk vind of pijnlijk voelt, dan is dat iets van mij. Daar ben ik aan gaan werken, ik heb er stap voor stap de grootste lading vanaf gehaald. Hoe? Door vooral toch steeds meer mijn stoute schoenen aan te trekken en uit te spreken wat IK wil en ook wat IK niet wil. Intussen kan ik vrij snel en steeds makkelijker in die stoute schoenen stappen. En ervaar ik ook dat anderen het juist waarderen dat ik eerlijk ben. Ook in pijnlijke of confronterende situaties. - Ik ga ze niet meer uit de weg, maar stap erop af. In m’n stoute, moedige schoenen. - Neem ik wel écht de tijd voor hoe ik iets wil formuleren. Praat erover met anderen om zo zuiver mogelijk mijn punt eruit te vissen. - Kies er soms ook voor om eerst (voor mij veilig) via mail iets onder woorden te brengen. Ik zorg ervoor dat ik mijn eigen lat lager leg, creëer de ruimte die IK nodig heb om me uit te spreken. En ik win daarmee rust in m’n hoofd, vertrouwen dat ik het kan, ik word er sterker en wijzer van. “Hé, hij heeft gereageerd! Wat denk jij?” vraagt vriendlief later aan me. “Hoe zijn reactie is bedoel je? Ik denk dat die persoon je vriendelijk bedankt dat je hem dit tijdig hebt laten weten.” zeg ik met een grijns. “Klopt! Hij reageert vriendelijk, ik lees geen irritatie of iets dergelijks.” zegt hij met een grote glimlach op z’n gezicht. Zo bijzonder hoe jij anders tegen dingen aankijkt!” Hij kon met een gerust hart gaan slapen...
Komentáře