Vorige week had hij weer sinds lang een sessie geboekt. Vorig jaar was hij vol goede moed begonnen aan een interessante studie, maar algauw kwam hij zijn uitsteller en scepticus tegen. Hij zou het toch wel niet kunnen, het ging niet lekker, hij voelde zich vermoeid..
In die sessie spraken we met meerdere delen. De gemotiveerde, de scepticus en uitsteller, de denker, de voeler en de doener. Algauw werd duidelijk dat de uitsteller aan het stuur zat, en geenszins van plan dat stuur los te laten. De sessie sloten we af met de conclusie dat zijn uitsteller heel stevig zijn rol neerzette, en dat dat op zichzelf ook een positief gegeven kan zijn.
Waarom? Omdat de positieve intentie héél belangrijk is voor de uitsteller: zorgen voor ontspanning! Waarom is zorgen voor ontspanning belangrijk? Omdat mijn client anders té hard in-the-zone (hyperfocus) komt en zich over de kop werkt. Deze sessie sprak ik met de geïnteresseerde: het deel van hem die heel graag leert, nieuwsgierig is, aan de slag wil. Liefst zou hij al in de boeken zitten (want die liggen immers al klaar van vorig jaar), maar ja.. de uitsteller... Ik ben bewust eerst gaan kijken wat de geïnteresseerde wist over de uitsteller. Wist hij wat de weerstand was op het studeren? “Ja, de uitsteller vindt het te traag, het resultaat duurt te lang, dan wordt het hem te saai en vervolgens raakt ie moe en verveeld.” Ik vroeg hem ook of hij wist wat de uitsteller in positieve zin wil voor mijn client. “Hij wil dat hij ontspant.” Was de geïnteresseerde bereid om wat ontspanning toe te laten? “Ja, dat kan ik wel leren denk ik.” Vervolgens sprak ik de uitsteller weer. Die had het gesprek niet echt meegekregen zei hij. Dus ik herhaalde de woorden en was oprecht verrast dat de geïnteresseerde bereid was ontspanning toe te laten. Maar toch.. Ik vroeg hem: “Voel jij je eigenlijk erkent in jouw positieve intenties?” Daarop antwoordde hij van niet. “Nee, totaal niet! Tot nu toe krijg ik overal de schuld van. Het ligt volgens hen aan mij dat client niets doet. Erkenning van mijn positieve intentie zou mij goed doen.” Opnieuw sprak ik met de geïnteresseerde. Herhaalde naar hem ook wat de uitsteller had gezegd. En hij begon zich te verplaatsen in hem. “Overal de schuld van krijgen is niet fijn. Ik kan nu wel zien dat hij met dat uitstelgedrag eigenlijk vooral het goede voor heeft met client en dat veranderd mijn kijk op hem. Ik kan hem nu al wel een stuk erkenning geven. En misschien kunnen we nu wat meer gaan samenwerken ipv tegen elkaar.” Een doorbraak. De uitsteller was zichtbaar opgetogen over dit gesprek. Op mijn verzoek had hij namelijk meegeluisterd. Doordat de geïnteresseerde hem een stuk erkenning gaf voor zijn goede bedoelingen, voelde hij zich echt beter. Het geeft food for thought: dat gedrag wat we aan de buitenkant zien negatief kan lijken, maar in de basis voortkomt uit goede intenties voor de client. Uitstellen is vaak omgeven door een negatief sfeertje of kan zo beladen zijn, dat de intentie erachter wordt miskent. Voor mijn client is er weer een stuk helderheid. Ben benieuwd naar de volgende sessie
留言