Ik ben moedig
Dit was ik eerst niet: moedig.
Ik laat een klein stukje uit mijn dagboek lezen: “Maar ik voel me het kleine onvermogende meisje weer, wat faalt faalt faalt…. Oef…Ik doe het nog steeds niet goed genoeg, ik weet het niet, hoe los ik dit zelf op?Maar ik voel dat ik dit niet alleen kan, wie helpt me?” Willen is anders dan het ook écht doen Willen veranderen is één ding, maar het daadwerkelijk doen is écht iets anders. Althans, dat was het voor mij wel. Ik was een onzeker, faalangstig meisje. Teruggetrokken, wat onzichtbaar, schikte me naar de ander. Een spiegel Ik kreeg een relatie met een man die net als ik gewend was zichzelf weg te cijferen. Dit ging een tijdje goed. Maar toch begon ik juist door de spiegel die hij me onbewust voorhield, te verlangen naar iets ‘van mijzelf’. Het deel in mij wat verstoten was, de zelfzorger, kreeg maar weinig aandacht. Omdat, hoe kan het ook anders, mijn partner mij juist uitnodigde om te blijven pleasen. Hij was zo gewend er voor anderen te zijn, dat hij mij onbedoeld liet denken dat ik dat ook moest blijven doen. Het werd van mij verwacht. Dit werkte op den duur juist averechts. Innerlijk proces Eerst voelde ik me enorm schuldig. Ik kón niet meer wat hij kon. Ik vergeleek me met hem. Maar raakte mezelf kwijt in die vergelijking. Daarna werd ik boos. Ik begon op hem af te geven. Werd heel kritisch naar zijn pleasende gedrag. En was daarmee eigenlijk mijn eigen pleasende deel keihard aan het afkeuren. Verlangen Maar ik wilde veranderen. Ik wilde ‘het’ anders. Ik werd me bewust van mijn pleaser, van mijn zelfzorger. Ik ben letterlijk moed gaan verzamelen en begon me veel meer uit te spreken. Ik ontluchtte mijn systeem met elk gesprek dat ik voerde. Niet meer om hém te willen veranderen, maar om mezelf te veranderen. Van schuldig voelen, naar boos, naar constructief werken aan gezonde grenzen voor mijn pleaser en ruimte voor mijn zelfzorger. Mijn moed én mijn oplossingsgerichte deel hebben me gebracht tot waar ik nu ben. Trots “My God! Ben zo blij (emotioneert) dat de zelfzorger ook in staat is geweest zich verder te ontwikkelen en uit de schaduw van de angst tevoorschijn te komen. Wat een reis denk ik dan. Wat heb ik al een afstanden afgelegd in mijn innerlijk om hier te komen. Dan ben ik zo dankbaar en trots op mezelf en al mijn delen die met mij samen zijn gaan werken. Die bereid waren te groeien. Die lef en moed hebben getoond.” Elke innerlijke verandering vergt moed Voel je de moed niet, maar wel het verlangen? Begin met het uitspreken van je verlangen: wat zou jij innerlijk anders willen? Waarin wil jij groeien? Ik help je graag moediger te worden, zodat je voor jezelf kan leren kiezen.
Comments