Nu hij een vriendin heeft en zijn familie niet of nauwelijks meer ziet
is zijn overtuiging dat hij mag bestaan zoals hij is. Ervoor was hij
waardeloos en moest onderdrukt worden.

Stel je erbij voor hoe hij opgroeide. Werd jarenlang bestempeld als
autist. Omdat ze hem niet begrepen, niet konden bereiken. Hij heeft
alles in zijn systeem dichtgetimmerd om verdriet en pijn buiten te
sluiten. “Ratio en gevoel zijn gescheiden. Dat werkt prima voor me.”

Beslissingen nemen en daar actie op nemen is dan lastig. Zelfs als
gevoel en ratio het eens zijn, wordt er nog lang over nagedacht, alles
wordt eindeloos overwogen.
En waarom? Omdat hij niet wil falen. Geen fouten wil maken.

Maar, hij wil wel streven naar succes. Naar tot zijn recht komen. Laten
zien wat ie wél kan en in huis heeft. “Alleen die faalangst he” verzucht
ik quasi onschuldig. “Faalangst?! Ik heb geen faalangst, dat is niet
hetzelfde als niet willen falen!”

Hoe dan ook, door deze woorden-uitwisseling kwamen we erachter dat iets
niet willen zoals falen geen ontwikkeling bij hem tot stand brengt.
Terwijl (faal)angst hem wél kan activeren, omdat hij ergens las dat
angst activeert in de positieve zin.

Voor mij om het even. Het lukte me door te dringen in het woud van
woorden en inhoud en een tackel uit te voeren. Niet omdat ik hem wil
tackelen, maar omdat híj vooruit wil en dat in z’n eentje even niet voor
elkaar kreeg.