Wat vertelt jouw geschiedenis je over hoe je was als kind?
Welke patronen zijn daaruit ontstaan?

De grijze haren… de rimpeltjes. De drogere huid. Ik word ouder. Maar Beertje (de poes) maalt er niet om.

Ze krijgt aandacht. Ze wordt gezien en aangeraakt. Dat is wat telt.

Maar wij… werden wij gezien als kind? Jij?
Het bruggetje dat ik wil maken is naar onze innerlijke kindjes. Een innerlijk kind dat in het verleden door omstandigheden te weinig aandacht, liefde, steun of troost kreeg. Niet gezien. Niet gehoord. Niet serieus genomen.

Die innerlijke kindjes zijn soms nog in nood en laten in jouw volwassen leven van zich horen in gedrag en zich herhalende patronen. Zo’n innerlijk kindje zou zo heel graag nog contact met je willen maken. Of, ze hopen dat jij contact met hen maakt…
ze alsnog ziet en aandacht geeft…

Een aantal van de patronen die ontstaan uit een bewogen geschiedenis
Het kind dat vroeger te horen kreeg dat ze te veel wilde, te veel was, te enthousiast was en daardoor zich kleiner maakte en in alles is aan gaan passen.
Patroon van de aanpasser, de kameleon.

Het jonge kind dat door het overlijden van haar moeder een nieuwe stiefmama kreeg, maar daardoor haar papa niet meer veilig voor haar was: hij liet haar elk weekend alleen met haar twee oudere broers als hij naar zijn nieuwe vriendin ging.
Patroon van het brave meisje, de stille, de aanpasser.

Het kind dat opgroeide met een gehandicapt broertje en alles altijd gericht was op het begrijpen en begrepen worden: van de ander, maar aan wie nooit gevraagd werd: “Hoe gaat het nu met jou?”
Patroon van de begripvolle, de liefdevolle, de pleaser.

De jongen die een depressieve en getraumatiseerde moeder had naar wie niet omgekeken werd, ‘want hij was zo sterk en hielp haar altijd zo goed.’
Patroon van de helper, de oplosser, de sterke.

Het meisje dat in elke zin van haar moeder de boodschap meekreeg dat ze het niet goed deed en daardoor keihard ging werken om gezien te worden.
Patroon van de perfectionist, de criticus, de strenge.

De last van vroeger loslaten
Zo’n kindje in jou, los van jouw volwassen leeftijd nu, zal dankbaar zijn als jij er contact mee maakt of wilt leren maken. Hoewel niet elk kindje meteen snapt dat jij met goede bedoelingen contact komt leggen, want afhankelijk van wat je als kind meemaakte kan het zich nog steeds onveilig voelen. Onbedoeld kan jij die gevoelige, verdrietige, boze of kwetsbare kant in jou hebben veroordeeld. Dit is herstelbaar. Met tijd. Met rust. Met hulp. Op jouw tempo en op het tempo van jouw innerlijke kind.

Als de relatie zich positief begint te ontwikkelen, dan kan het innerlijk kind de last van vroeger, die het vaak nog steeds draagt van zich af laten vallen, mét jouw hulp. Dan kan er geleefd worden in plaats van moeten overleven.

Patronen met liefde ontregelen
Ik faciliteer zo’n proces. Met veel liefde. Warmte. Soms als dat past, ook met wat humor 😉 Om die patronen die zijn ontstaan uit jouw geschiedenis met liefde te ontregelen. Op een positieve manier. Het vraagt wel wat van je om zo’n proces in jezelf aan te gaan, dat is niet makkelijk… maar het brengt je van overleven naar leven. Het vergeten kind krijgt een plek in je geschiedenis. En dat brengt jou meer rust, stabiliteit en veiligheid.

Op elk moment in jouw proces kan de behoefte om hiermee aan de slag te gaan groeien. Volg deze impuls. Voor jou, voor je innerlijk kind. Die investering in tijd, aandacht en liefde verdiende je toen al als kind, en nu nog net zo goed…. Daarvoor is het nooit te laat!

Meer lezen over fawn, de trauma response?
Behoefte aan een persoonlijk gesprek? Plan je intake hier.