Ik ken haar denk ik al tien jaar. Of langer? Zij bekommert zich om mijn schoonheid en ik mag even ontspannen in haar stoel.

Ze is superlief. Zachtaardig, gevoelig. En geïnteresseerd. Vanaf dag één was er een klik. Vind ik belangrijk als ik naar iemand toega. Ze vraagt én luistert. We hebben kleine gesprekjes over wat er in ons leven afspeelt.

En de rollen draaien om. Ze komt nu naar mij. En ik weet hoe spannend ze dit vindt. Dus draag ik speciaal voor haar mijn licht lila vest om bij te dragen aan een veilige sfeer.
Ze komt, omdat ze al jaren, zoniet haar hele leven, het anderen graag naar de zin maakt. In haar werk een must, maar het gaat over haar persoonlijke grenzen heen. Die ze vakkundig opzij heeft leren zetten: of kon ze dit gewoon al?

Haar agenda puilde uit, tot ver in de avond. Het put haar uit, terwijl ze haar werk superleuk vindt. Maar sinds de lockdowns heeft ze hier al wel kleine veranderingen in aangebracht. Mede door onze gesprekjes. Het stemmetje in haar dat zegt dat ze óók voor zichzelf mag zorgen is sterker geworden.
De onzekere stem die zich zorgen maakt over wat haar klanten ervan vinden heeft een heel klein stapje teruggedaan.

En zo besloot ze dat het nu toch echt tijd werd om door te pakken. Dat zelfzorg stemmetje serieus te gaan nemen en voorzichtig aan mij te vragen of ik haar wil helpen in dit proces.
Yesss, heel graag!