Soms ben ik ook gewoon lekker onzeker 😉

Dan scroll ik door m’n socials en zie al die spontane, creatieve, gevatte filmpjes, foto’s, teksten van andere coaches en zakt de moed me in de schoenen.

En ik heb het niet altijd heel bewust in de gaten, nee, echt niet! De energie trekt weg, mijn criticus rukt op! Als die onzekere in m’n bus ergens voorin zit, dan zit m’n criticus er vaak heel dicht naast. Met een scherp oog leest hij op social mee en gaat mijn ‘ding’ vergelijken met iemand anders z’n ‘ding’. Tot ik denk: kappen nu!

Zoals na gister, ik luisterde naar een podcast (doe ik bijna nooit). Over de liefde. De geïnterviewden: een relatietherapeute (!!) en haar partner. En dan hoor ik haar allerlei onzekerheden delen. En dan denk ik: wat heerlijk, die openheid en kwetsbaarheid! En ik denk: ik herken zo veel. En ik denk ook: tsss, ik doe het zo slecht nog niet!! ????

En dan ontstaat er een gevoel van opluchting. Van ‘hey, zij is ook maar gewoon een mens’! Net als ik, net als jij bent. Bijzonder, uniek, apart, raar, mooi, uitzonderlijk. Onszelf.

Als blootgelegd wordt dat er bij een ander, (in mijn geval: therapeut of coach of hulpverlener), ook nog van alles is waar aan gewerkt wordt, voelt dat als (h)erkenning en ontspan ik weer. Komt er weer energie vrij die daarvoor vastzat. (Tip: zoek op ervaringsverhalen rondom jouw struggle!)

Ik vind het fijn om mijn struggles ook te delen. Uit het verleden, maar ook de struggles die er nu nog zijn. Misschien doe ik dat niet eens veel op social, maar wel in mijn coachings en cursussen. Ik ben eerst mens en ervaringsdeskundige en dan coach. Niet andersom, niet in een andere volgorde. Ik doe dat ook, omdat ik niet voor wil leven dat het perfect kan, maar wel anders. Wel makkelijker. En met meer compassie voor jezelf.