Waarom ik ben gaan coachen...

Mijn Persoonlijke Geschiedenis
 Op 14 jarige leeftijd raakte ik getraumatiseerd: tijdens een zomervakantie in Frankrijk kwam mijn vader ten val met zijn deltavlieger en belandde in een rolstoel met een dwarslaesie. 

 Mijn eerst zo veilige en onbezorgde wereld lag opeens ondersteboven en werd voor mij onveilig en vooral vol met angst en zorgen. Mijn vader en ik waren 4 handen op 1 buik. Plotseling was mijn vader niet meer de man die ik kende en waar ik een diepe band mee had, maar voelde het alsof ik verlaten was. Daarnaast had niemand in de gaten dat ik een trauma had opgelopen: er werd niet met me gepraat over wat er allemaal gebeurde. Hoe trauma doorwerkt in ieders systeem is heel persoonlijk. Ik heb er lang veel last van gehad. CPTSS (complex trauma) raakt je tot diep in het systeem en brengt allerlei gevolgen met zich mee. Denk aan faalangst, onzekerheid, verlatingsangst, sociale angst: het verlamde me. Mijn vader kon niet meer lopen. En ik kon niet meer 'normaal' denken.
 "Als ik mezelf al niet begrijp, hoe moet een ander mij dan begrijpen..." Vanaf dat moment ervaarde ik mijn wereld meer als toeschouwer dan dat ik er zelf aan deelnam. Ik observeerde niet alleen de wereld om mij heen, maar ook mijzelf. Super zelfbewust. De kat uit de boom kijken deed ik sowieso al. Ik was me ook zeer bewust van mijn gedrag en enorm kritisch op mezelf. Ik had, onbewust, een ideaalbeeld van hoe ik eigenlijk zou moeten zijn, hoe het hoorde en wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Tegelijkertijd had ik vaak juist geen idee hóe ik me moest gedragen. Hoe verhield ik me tot anderen, hoe pas ik er tussen, hoe hoor ik er ook bij. De lat lag onbewust enórm hoog.. De combinatie van trauma, slim en gevoelig zijn en er niet mee uit de voeten kunnen veroorzaakte dagelijks een staat van verwarring en stemmingswisselingen. Ik liep steeds vast, maar durfde toen ook geen hulp te vragen, ik wist nog helemaal niet hoe dat moest. 
 "Als ik mezelf al niet begrijp, hoe moet een ander mij dan begrijpen..." Ik kon uit het raam kijken en denken ‘Hoe doen die mensen dat, onbezorgd over straat lopen?’… In m'n kracht staan? Toen ik een jaar of 18 was begon ik met een cursus ‘Sta in je kracht’. Ik kreeg daar een glimp van 'wat zou kunnen zijn’. De hoop borrelde op dat er andere mogelijkheden voor mij waren.... Dat gevoel binnenin vertelde mij dat ik het ook waanzinnig interessant vond wat er allemaal bij mij binnenin en de anderen in de cursus gebeurde... Maar daar iets mee doen? Dat was vast niet voor mij bestemd… ik was immers onzeker, faalangstig... Toch ben ik vast gaan houden aan dat sprankje hoop. Gelukkig maar! Moeder worden Op mijn 28e werd ik moeder en ik vond het in eerste instantie verschrikkelijk! Hop, ook nog een postnatale depressie. Ik hield van mijn dochter, maar ik had geen idee wat ik precies moest doen, had weinig referentiemateriaal. Toch ontdekte ik dat ik vrij snel leerde door het vooral maar te gaan doen, bij anderen een beetje af te kijken en dingen uit te proberen. Mijn dochter was ook een prima spiegel voor me, waardoor ik in snel tempo mezelf behoorlijk goed leerde kennen. Confronterend, maar zeer waardevol. Maar ik wilde meer concreet aan de slag… VAAK VALLEN... EN WEER OPSTAAN Met 29 jaar startte ik met het volgen van een NLP opleiding die de aanzet was voor nog minstens 7 opleidingen en talloze workshops en cursussen in de richting van coaching en training. Ik ging als begeleider aan de slag om andere studenten te helpen in hun persoonlijke ontwikkeling en inmiddels heb ik ook heel happy (en stoer!) als NLP trainer voor groepen gestaan en geef ik trainingen aan coaches in Voice Dialogue! Mijn hooggevoeligheid, intuïtie en intelligentie kwamen en komen me eindelijk goed van pas! Ik voel me nu in mijn element. Ik ben een traumasensitieve coach geworden die pleasers helpt grenzen te stellen. (Het gevoel dat je helemaal op je plek bent, precies doet waar je goed in bent én er heel blij van wordt.. dat is Ikigai!) Ik heb altijd geloofd dat het niet de bedoeling is om eindeloos vast te zitten of om je gevangen te voelen.
Dat gevoel heeft er ondanks mijn trauma’s altijd gezeten en zal me altijd blijven inspireren om te blijven groeien. Als mens. Als coach. Het gaat er niet om dat mijn leven perfect is (al kan ik dat op momenten nog wel eens willen ;-)). Het draait om het telkens opnieuw ontdekken van wat werkt voor mij, weten wat ik kan doen om een leuk, gezellig en betekenisvol leven te creëren. Ik wil mezelf zijn, in wat ik doe, voel en denk. Ook als dat in een periode is waarin ik veel verdriet heb om iets of iemand, ook dat hoort erbij. Ik leer mezelf en anderen te dragen wat er te dragen is uit het verleden en wat er nu te dragen valt. Ik leer mezelf en anderen om te erkennen hoe diep gevoelens kunnen zitten en om zo liefdevol mogelijk voor onszelf te zorgen.
 Mijn persoonlijke missie is om bij mezelf te zijn, om de verbinding met mezelf te hebben, omringd door mensen die me liefhebben en steunen. En mijn missie in mijn werk is om anderen ook terug in verbinding met zichzelf te brengen, in contact met wie zij liefhebben en zich veilig bij voelen.